De Franciscaanse knoop
De Franciscaanse knoop kan worden gecategoriseerd als een stopper- of gewichtsknoop. Hij is vrij eenvoudig te leggen en wordt vaak al vroeg aan jonge leerlingen geleerd, omdat het een bevredigende knoop is. Eenmaal klaar is de knoop vrij volumineus, waardoor het een effectieve stopperknoop is, vooral als je hem gebruikt met complexe blok- en tackelsystemen. Het enige uitdagende deel van het knopen van de Franciscaanse knoop is de laatste stap van het “aantrekken”, waarbij je de lussen moet vastmaken om de knoop de juiste vorm te geven.
In werkelijkheid heeft deze knoop verschillende interessante concurrenten (die we in de komende weken zullen bespreken), waarvan sommige nog effectiever zijn, zoals de Cappuccino-, Franse- of stuwadoorsknoop. Hoewel dit soort knopen nu nog maar beperkt wordt gebruikt, waren ze ooit wijdverspreid op traditionele schepen, vooral in variaties gebonden met touwen, kabels en henneptuigage met meerdere strengen.
Maar laten we eens kijken hoe je het stap voor stap kunt binden.
De eerste stap is rechttoe rechtaan: met het werkende uiteinde kruis je over en ga je over en onder het staande deel door. Laat een vrij lang werkend uiteinde over, want knopen die rond zichzelf wikkelen hebben de neiging om veel touw te “verbruiken”.
Daarna ga je “terug naar boven”, waarbij je meerdere keren rond de twee strengen wikkelt en alles naar buiten toe passeert.
Hoe vaak? Dat hangt een beetje af van persoonlijke voorkeur en noodzaak. Hoe langer de knoop, hoe gemakkelijker hij te leggen is.
Ten slotte, om de Franciscaanse knoop te sluiten, moet je de staart van het staande deel door de laatste lus halen en het aantrekken. Hoe korter deze staart is, hoe eleganter de knoop eruit zal zien. Pas op dat je niet overdrijft, anders rafelt de knoop in je handen.
