Vorige week publiceerden we een artikel met een heerlijk recept bereid met lokale verse inktvis omdat iedereen die, net als wij, van de zee en de visvangst in het algemeen houdt, deze zeker niet in de supermarkt kan kopen!
Sinds mensenheugenis is inktvis altijd gevangen met de traditionele “zegen”-techniek, een bijzondere vismethode waarbij gebruik wordt gemaakt van een visnet met een grote diameter dat verticaal in het water hangt, waarvan de onderkant wordt vastgehouden door een loden gewicht en de bovenkant wordt ondersteund door drijvers. De laatste jaren hebben de “Rising Sun” vislijnen er echter aanzienlijk toe bijgedragen dat het vissen op inktvissen voor iedereen toegankelijk is geworden en de “made in Japan” technologie en vindingrijkheid hebben geleidelijk de mediterrane praktijk en traditie overgenomen.
Inktvisvissen “in de praktijk”
Allereerst moeten we duidelijk maken dat elke kustlijn van ons land zijn eigen seizoensgebondenheid en realiteit heeft die ontdekt moeten worden om het gewenste resultaat te bereiken met behulp van zowel een goede visvinder als een flinke dosis ervaring. Hoe dan ook, we kunnen zeggen dat inktvissen in de loop van de dag de voorkeur geven aan een verblijf in de onmiddellijke nabijheid van foerageervissen, zoals makrelen, shads, boxfish, op zeebodems van 40 meter diep; bij zonsopgang en in de schemering zijn ze te vinden op minder diepe bodems (ongeveer 20 meter diep).
De beste methode om inktvis te vangen is driftend, met een lichte hengel en reel en een loodgewicht van ongeveer 50-150 gram. Multivezel op de reel is een ander belangrijk aspect dat zorgt voor geweldige prestaties; dankzij de kleine diameter en het speciale weefsel stelt dit materiaal vissers in staat om hun kunstaas gemakkelijker in het water te laten vallen en het moment dat de inktvis het aas pakt beter te “voelen”.
Het wordt sterk aanbevolen om alleen multifiber van hoge kwaliteit te gebruiken met een diameter variërend van 10 tot 15 honderdsten. De traditionele methode om kunstmatige“squid/oppai” jigs aan de fluorocarbon moederlijn te bevestigen bestaat uit een lus van een“dropper loop” visknoop. Maar dat zullen we de komende dagen in een ander artikel behandelen.
“Oppai” mallen
Het zijn kunstmatige traanvormige pluggen, vaak gemaakt van zacht materiaal en bedekt met een gekleurd gaas van ongeveer 7 cm lang; ze moeten in serie aan de vislijn worden bevestigd om meer kans te hebben vis te vangen. Mijn advies is om meer kleuren te gebruiken. Als je geen tijd hebt of gewoon liever een kant-en-klare optie hebt, zijn er tegenwoordig speciale “vispakketten” op de markt.
Inktvis voor anker
Afgezien van de techniek is het goed om te weten dat dit lekkere koppotige dier, de vreugde en verrukking van ons gehemelte, heel dicht bij ankerplaatsen leeft.
Veel zeilers, vooral zeilers, houden ervan om van de zee te genieten en voor anker te gaan om hun nachten door te brengen, te genieten van een beetje rust en te ontsnappen aan de dagelijkse routine. Het is niet duidelijk waarom, maar lichten, geluiden, alles wat aan boord beschikbaar is, zorgt ervoor dat de voedselketen zich naar boten beweegt en ook inktvissen maken deel uit van deze gemeenschap.
Als je voor anker ligt en niet verslaafd bent aan inktvisvissen, is ons advies om een paar eenvoudige hengels en oppai jigs te plaatsen in de tijd tussen zonsondergang en zonsopgang op een zeebodem van minstens 12 meter diep.
Ondertussen kan iedereen doorgaan met zijn leven aan boord en af en toe een blik werpen op de top van de hengel. De gevoeligheid van de hengel zal onze waarschuwing zijn. Golven zullen kunstaas tot leven wekken, waardoor het dodelijk wordt voor alle koppotigen, inclusief octopussen, inktvissen en pijlinktvissen. Gebieden en seizoensgebondenheid spelen een belangrijke rol; de herfstmaanden zijn de beste, maar twee hengels brengen het leven aan boord zeker niet in gevaar, dus… goede vangst aan iedereen!
De inktvis in een notendop
Dit koppotige dier leeft over het algemeen op 20-250 meter diepte en komt ’s nachts naar de oppervlakte op zoek naar voedsel. Hij heeft een spoelvormig lichaam, met twee grote rechthoekige zwemvinnen aan elke kant. Hij is meestal tussen de 15 en 25 cm groot, maar grotere soorten kunnen wel 60 cm lang worden. De inktvis heeft 10 tentakels met 4 of meer series zuignappen. Gewoon voedsel voor inktvissen bestaat uit vis, schelpdieren en kleine schaaldieren.
Nog een laatste opmerking: in dit artikel hebben we het gehad over inktvissen, maar we hadden de specifiekere term “calamari” moeten gebruiken. In sommige regio’s van Italië wordt calamari namelijk vaak ten onrechte gebruikt als synoniem voor inktvis. Deze discussie heeft vissers vaak in verwarring gebracht, maar het verschil is simpel: in tegenstelling tot inktvis heeft inktvis minder prestigieuze organoleptische kenmerken, een langer lichaam, donker fluorescerende mantel, verschillende tentakels en vinnen en een grotere omvang, die kan oplopen tot 30 kg. Bovendien kan hij op grotere diepte worden gevonden.
